Sen yokken gittim
Korkularımın üstüne
Hiç ardıma
bakmadım
Gümüş şiirler yazdım sen yokken
Çok yangın çıktı yüreğimde
Küllerini bile savurmadım
Irak denizlerin fırtınasıydım
Uzak
iklimlerin sert rüzgarları
Kulaçlarken denizinde gurbeti
Kanlı
savaşlarım,
Belalı sevdalarım olmadı hiç
Ama hep sustum,
Hep
ağladım, hep yandım sen yokken.
Bekliyorum dönüşünü yeniden,
Bir gelsen,
Hayatın önünden alsan beni
Bir gelsen,
Sellerin önünden alsan beni
Bir gelsen,
Ölümlü düşlerimden alsan beni.
Çok durdum güneşe karşı
bir başıma
Savrulurdum rüzgarlarında sensizlik denizinin
Sen yokken,
Az dolaşmadım gönlümün kuytularında
Üşüyen karanfilim şimdi buruşuk
parmaklarda
Bir kırağı ayazıydım gecenin kollarında
Zifirlerinde sadece
ben üşürdüm.
Hiç aldırmadım esen rüzgara
Hiç dinlenmiş bir yürekle
çıkmadım ortaya
Yinede hiç yıkılmadım giden trenlerin ardından
Ama bütün
yangınlar beni yaktı önce
Hep ortasında kaldım vurgunların
Vurgun nedir
ki? deme
Bir babanın serzenişi nasılsa öyle
Bayrakları indirilmiş,
Bozguna uğramış bir hisardım sen yokken
Hep sustum,
Hep yandım, hep
ağladım sen yokken.
Bir gelsen,
Yangınlardan alsan beni,
Bir gelsen,
Dünyalarımdan alsan beni,
Bir gelsen,
Şafaksız gecelerden alsan
beni,
Ama ne zaman gelsen,
Akşam kızılı gözlerimle bulacaksın beni.
Anasayfa 
