Nasıl başlayacağımı bilmiyorum.18
yaşındayım.her şeyden çok değer verdiğim ailemi bile arka plana atan bir dostum
vardı.onunla her şeyimizi paylaşırdık.görüşemediğimiz zamanlarda ya o beni ya da
ben onu aradım.ama aramak yetmezdi hiçbir zaman.1 ay önce onu çalıştığı yere
ziyarete gittim.3 saat aralıksız konuştuk,gülüştük.halbuki görüşmeyeli sadece 3
gün olmuştu.bu 3 günün neredeyse tamamını da telefonla konuşarak geçirmiştik.
Sohbetimiz tükenmeye başladığı sırada bana bir şey vereceğini söyledi. Yazar
olmak istediğimi biliyordu, belki bu kelimeleri bir yerde kullanırsın diyerek
elime bir mektup tutuşturdu. Ama onun yanından ayrılmadan okumaya
başlamayacaktım. Peki dedim. Mektubu aldım.1 saat sonra eve gitmek için dışarı
çıktım. Caddenin kenarında yürürken rüzgâr o yazıyı okumamı istemezcesine esti
ve mektubu alıp caddenin ortasına yerleştirdi. Hiç düşünmedim, bir an bile kuşku
duymadan caddeye fırladım. Mektubu aldım ama aynı zamanda ciddi bir kaza
geçirdim. hastaneye kaldırılmışım.uyandığımda iki bacağımda alçıdaydı.ama baş
ucumda dostumun bana yazdığı mektup duruyordu. Onu oraya koyanın o olduğunu
sanmıştım. Aldım ve okumaya başladım. Beni çok sevdiğini, bu zamana kadar
tanıdığı herkesin yalan olduğunu, onu ne pahasına olursa olsun bırakmamamı
istiyordu. Bir gün gelirde ayrılırsak birbirimizi bulmak için her şeyi yapacağız
demişti. Bacaklarımı hissetmiyordum. Bu dostumdan önce beni hayata bağlayan
şeyin hep bacaklarım olduğunu düşünürdüm. Dans etmek belki de yapmayı sevdiğim
en güzel şeydi. Bu mektubu okurken anladım ki onun için her şeyimi feda
edebilirmişim. Ve ettim de. Bana yazdığı şey önemliydi. Bu kağıda bir şey olması
sanki ona bir şey olacakmış gibi bir his uyandırmıştı içimde. Bu yüzden tereddüt
etmemiştim caddeye atlarken. Günler geçti. Doktorlar her gün babamı kenara çekip
bir şeyler söylüyorlardı. Umurumda değildi. Ben dostumun mektubunu her gün daha
büyük bir heyecanla okuyordum. Son satırına gelmeden sanki daha önce hiç
okumamışım gibi heyecan ve mutluluk içinde tekrar tekrar okuyordum. Hastanede
kaldığım bir ay boyunca tanıdığım herkes ziyaretime geldi. Herkes başımda
iyileşeceksin derken onun gelmemesini aklım almıyordu. Bekledim... 1 ay sonra
hastaneden çıktım. Tek dostuma karşı içimde duyduğum burukluk göğsüme bastırarak
gezdiğim mektubu sayesinde yok oluyordu. Kızamıyordum ona. İçimde başka bir şey
vardı. Sanırım caddeye ölmek için atladığımı sanıyordu. Buna inanabilirdi daha
öncede denemiştim. Onu anlayabilirdim. Hiçbir neden yokken bunu neden yaptığımı
merak ediyordur. Ve belki de onu bırakmamaya söz vermişken onu nasıl aldattığımı
düşünüyordur. Benden nefret etmeye başlamıştır belki de. Tekerlekli sandalyeye
alışmaya başlamıştım. Evdeki 4. günüm olmasına rağmen herkes yanımdaydı. O
hariç. Onu tanıyanlara neden gelmediğimi sorduğumda büyük bir korkuyla gözlerini
kaçırıyorlardı. belliki çok kızgındı bana. Artık beni görmek istemiyor diye
düşünmeye başladığım sıralarda biri cesaretini toplayıp bana her şeyi anlattı.
İkimizin de huyuydu, kim kimi ziyarete giderse o kişi sağ sağlım gözden
kaybolana dek onu izlerdik. Oda beni izlemeye başlamış. O sırada caddeye
koştuğumu görünce kaldırımı unutup caddeye fırlamış. Bana çarpan araba önce ona
çarpmış, aramızda fazla mesafe olmadığı için duramamış.6 gün komada yatmış.7.
gün beni sayıklayıp durmuş.8.gün testler sırasında kendinden geçmiş. Hiçbir
şeyin farkında olmadan öylece kalmış yatakta. Şimdi anlıyorum içimdeki
sıkıntının ne olduğunu. Onun yokluğuydu canımı yakan, onun hakkındaki yanlış
düşüncelerim değil. Dün sabaha onun mezarının başında bana yazdığı mektubu
okudum. Ağladım, ne kadar gözyaşım varsa döktüm dediğim sırada yine ağladım.
Şimdi anlıyorum ki gözyaşları bitip tükenmezmiş. Anlıyorum ki benim için her
şeyden vazgeçecek bir dost bulmuşum kendime benim onun için her şeyden
vazgeçeceğim gibi ama bulduğum gibi kaybetmek canımı yakıyor. Şu an elimde onun
mektubu var. Son satırına gelmeden baştan okumuştum hep, şimdi son satırını
okuyorum; "Benim için ne kadar kıymetli olduğunu anlayacaksın bir gün, bu günler
daha birbirimizi yeni yeni tanıdığımız günler... Sen her daim benim senin
yanında olduğumu hisset. Yanında yokken ölüymüşüm gibi, ölüyken yanındaymışım
gibi.”
Anasayfa 
