bir aşk hikayesi...

Konu: bir aşk hikayesi... Çarş. Eyl. 03, 2008 12:46 pm

Geceleri balkonda ışığın etrafını alan
pervane böceklerini fark etmiş miydik hiç?
Ya onların aşk uğruna
yaşadıklarını bilir miyiz? Yani pervanenin mum ışığıyla yaşadığı aşkın
hikayesini...
Aşk bir farkına varış, bir idrak seviyesidir... 'Aşk odu önce
ma'şuka, andan âşıka düşer.' derler, malum. Yani aşk ateşi önce sevilene ondan
sonra sevene düşer. Önce sevilende bir ateş yanmalı ki pervane onun etrafında
dönsün, pervane o ateşi görsün, sonra aşkının farkına varsın... Pervane aşkını
ispat edebilmek için gördüğü anda ışığı, etrafında dönmeye başlar. Bir cezbedir
bu. Bu cezbenin gittikçe daralan bir çemberi vardır. Işığın etrafında döner,
döndükçe biraz daha yakından dönmek ister. Işığı gördüğü anda aşkı ilmel yakin
olarak tanıyan pervane, onu aynel yakin bilmek istediği için gittikçe mumun
etrafındaki çemberi daraltıyor. Çember daraldıkça pervanenin aşkı artıyor, şevki
artıyor, coşkusu artıyor. Coşkusu arttıkça da cesareti artıyor. Aşk cesaret
işidir, neticede. Ve pervane cesaretle kanadını şöyle bir değdirir ateşe. İlk
lezzettir işte o acı. Acı verir, yakar içini. Ama ona verdiği acı o kadar hoşuna
gider ki, daha fazla dönmeye başlar. Acı ve lezzet... Birbirine zıt bu iki
duygunun bir arada olması nasıl mümkün... İşte bu noktada, azabın ve acının
lezzet olmasındaki sırrı yakalamak gerek.
Azap kelimesi azp kelimesinden
türüyor. Azp lezzet demek. Azabın ne olduğunu buna göre ölçün ve düşünün. İşte
kanadının ucunu bir defa yaktığı zaman pervane ilk azabı duyar; fakat öyle bir
lezzettir ki o azap... Bu azap ve ondan alınan lezzet, insanı yavaş yavaş
nefsinden sıyırıp vuslatı mümkün kılar. Bu sefer daha büyük bir cesaretle
kendini ateşe atarcasına gider ışığı kucaklar.
Ve burada ateş pervaneyi yakar
kavurur. Bir buğday tanesi gibi toparlayıp yere düşürür. Artık pervane 'hakkal
yakin' biliyordur vuslatı. Bu fenadır. Bu canını verdiği noktadır. Mumun bundan
haberi bile yoktur belki. Olmasına da gerek yoktur. Bu pervanenin aşkıdır çünkü.
Aşkı uğruna can veren pervanenin aşkı. Ama öbür taraftan mum da yanar. Onun aşkı
da, acısı da kendincedir. Önce can ipliğine bir ateş düşer ve yanmaya başlar
mum... Sonra içindeki o yangını söndürmek için gözyaşı döker. Ateşi su söndürür
çünkü. Ama mumun gözyaşları onun ateşine daha da bir güç verir, elemi arttıkça
artar. Ve erir can ipi, sevgilinin yolunda yok olana dek...

» Kaderin Hikayesi