Aşkına Tövbe Çekiyorum

Konu: Aşkına Tövbe Çekiyorum Çarş. Eyl. 03, 2008 5:04 pm

AŞKINA TÖVBE ÇEKİYORUM

Çaresizlikler yumağına sarılmış bedenimden dökülebilecek en derin ahlarla sana bu yazım…
Uykusuzluğumun nöbetini tutuyorum yine
Gözlerim kara duvarlarda volta atıyor
Soğuk bir sessizlik gırtlağıma dolanan düğümleri çoğaltırken hayallerim musalla taşında meftalaşıyor
Ezikliğine dayanamıyor ruhum
Şimdi aşkına tövbe çekiyorum

Ben’sizliği kiralayan düşüncelerine yumruklarımı sıralıyorum
Çekiyorum sevgimin tetiğini
Kalbimi namlunun ucuna hedef gösterip
O korktuğun sevgimle vuruyorum kendimi

Bu yol çok uzundu
Azığımız sevgi olsa da yetmeyecekti
İçine düştüğün sakat düşüncelerin kurbanı olmamalıydı senin sevgin
Cevabına muhtaç kalmazdım bir an yaşatmasaydın bana
Ama sen önce vurdun sonra acıdın bu can’a
Gönlüne girdiğim günü ahım tutsun diyerek tövbe çekiyorum aşkına

Matem rengi kelimelerle oynar oldu ellerim
Her yeri sis kaplamış
Uzaklığın gözlerimin önünde erirken çarelerim git gide tükeniyor
Vuslatının eşiğinde sefalete sürükleniyorum sanki

Ruhuma düşen cemrelerin tükendiğinden olsa gerek soğudu içim
Bir bahar esintisi, ufkuma doğacak güneş, seyrime düşen meltem zannetmiştim
Oysa şimdi buz kapladı yüreğimi
Zamana sığındım titreyen yetim bir çocuk masumluğunda
Aslını görmeyen gölge cahilliğinde kaldım karanlıklarda
Defterimde dürülen yazgıyı çaldırdım sokak eşkıyalarına
Alnımda kara lekeler kaldı
Derinliğine parmaklarımı bastırdım görünmesin diye
Ama ellerimden taştı kandamlaları
Bakışların tuz gibiydi yar kanadı yaralarım
Saklanmadım
Boğazımı dikenli tellerin yırttığını umursamadan yuttum bakışlarını
Ama şimdi silinmeyen bir yazgının infazı olarak tövbe ediyorum seni sevmeye

Yelkenleri suya indi gönlümün
Dimağımda kuru gürültülerden bozma suskunluğum
Sen “benden ne istiyorsun” dedikçe lal kesildi dilim
Hiçbir şey istemedim senden
Beklemedim beni sev diye
Çekilenin nereden geldiğini iyi biliyordum
Kıymet biçilen ruhuma bu kadar acı reva görülmüştü
Aşka düşkünlük varmış serde ki kalbim gölgene düşmüştü
Kabullendim
İtiraza yeltenmedim hiçbir zaman
Ama şimdi tövbe etmeliyim aşkına

Günahmış,yasakmış seni sevmek bana
Haram oldu adını anmak
Düşünceme girdiğin an acılarım canavarlaşıyor sanki
Heybetinden korkmadıkça üzerime çullanıyor
Cesaret istermiş seni sevmek bilmezdim
Ama en cesur halimle ben seni sevdim
Kıymetsizmişim gözlerinde
Hani “gözüm” derdin ya,yokmuşum ben aslında
Bendeki kadar bakışın olamamışım
Ve sen en çok da bunu vurdun suratıma
Ağır geldi seni sevmelerim
İşte şimdi tövbe ediyorum aşkına

Artık korkmayacaksın sevgimden
Saklı tutacağım
Çatı aralarına gizlenmiş sandıklarda çürüteceğim duygularımı
Küf kokacak bütün düşüncelerim
Ellerimde buharlaşacak gözyaşlarım
Yeni yetme aşıkların gözlerinde arayacağım sevgi dolu gözlerimi
Vazgeçmeye meyil etmeden savaşacağım bir çift göze daha bakmamak için
Secdeye kapanacağım akşından azat olmak için
Seher vaktine emanet edip gözlerimi sensizlikle dolu uykulara dalacağım
Rüyalarımda yaşlanacak sana olan sevdam
Saçıma aklar düşürse de yalvarışlarım, bu zindanda müebbet yese de hayatım dayanacağım tövbe kapısına
Kayalar üzerine düşürdüğüm intihar mektuplarına imzamı mühürleyeceğim
Saç diplerimde eskiyen kokuna inat solumayacağım
Nefesime sinen “seni seviyorum” diyişlerime inat tövbe çekeceğim dilim döndüğünce
Kalbimde isminin yazışına inat sileceğim aşkına boyadığım duvarlarımı
Yollarımın sana çıkışına inat felçleştireceğim adımlarımı
Ne kadar engel varsa bir kat da ben ekleyeceğim ve gecemi güne katıp aşkına tövbe çekeceğim

Sensizliğe dayanabildiğim kadar dayandım
Darmadağın olduk bazen
Sen kızdın ben sustum
Kaskatı yumruklar savurdun bedenime
Görünür izlerini hep kapattım ellerimle
Ne yana dönsem vurdu sözlerin
Sol yanımı esir aldığında sağ yanım tutsağın olmuştu
Geceler iliklerimize kadar boğulmuştu zehir zıkkım olan zamanın koynunda
Yağmura susadım sana kandım
Toprağa düştüm aşkınla yandım
Geceye tutundum sesinle derinliğine daldım
Çağlayan oldun aktın içimdeki boşluğa
Oysa taşkınlığın ne beni, ne de seni bırakmadı etrafımda
Kalamadık ki sözümüzde
Savaşa yenik düştü gönül erlerimiz
Hiçbir hekim saplanan hançer yaralarını kapatamadı
Semada inleyen feryadu figana ağızlar açık kaldı

Aşkımın sinesine hüzün değdi bu gece
Eylül’dü nede olsa
Gök sıkıntılarını suretime kusarken ben kendimde boğuluyordum
Tövbe ediyordum aşkına
Dizlerimin üzerine çöküp deprem gibi sarsıyordum kendimi; seni sevmelerim yaprak gibi dökülsün diye
Akreple yelkovan arasına sıkıştırılmış küçücük bir kelebeğin hayatıydı ömrüm
Rüzgârına kapılmıştım, nereye savursan gıkım çıkmadan gidecektim
Denizleri aşmak, dağları delmek, çölleri yurt edinmek değildi bendeki
Aştığım yollardan da derdinle çoğalarak ve katlanarak geçiyordum
Hiçbir yer mesken olamadı bana ve ben sığamadım zamanın koynuna

Yokluğunu taşmaktan omzumdaki izler derinleşiyor git gide
Saplandığım bataklık içine çekiyor
Ağırlık çoğaldıkça dizlerimdeki derman düşüyor
Uzaktan bakınca masmavi görünen denizim içinde binlerce atığı barındırıyor
Şimdi denizimi arındırmak için aşkına tövbe çekiyorum...